Na een paar weken rust keken we, ondanks een derde plek in niemandsland, toch een beetje uit naar de competitiehervatting. En prompt werden we weer zwaar teleurgesteld. Het is de vicieuze cirkel van een Feyenoord supporter. Altijd is er hoop, vaak gevolgd door teleurstelling en daarna raap je alles bij elkaar om er maar weer in te geloven. 2019 zal daarop geen uitzondering zijn, zo blijkt al in januari.
In Marbella was ik zelf in de buurt op trainingskamp en had het geluk de wedstrijd tegen Dortmund bij te kunnen wonen. Met honderden Feyenoorders was het lokale stadionnetje goed gevuld en legde Feyenoord een redelijk potje op de mat. Maar wat mij vooral opviel, is dat de spelers na afloop niet de moeite namen om de supporters te bedanken. Daar hoor je als trainer en aanvoerder in te grijpen. Clichés voor een camera uitkramen, dat kennen we nou wel. We waren vandaag niet in goede doen, we vergaten te voetballen, de goals vielen op een ongelukkig moment, we stonden niet goed, we begonnen niet scherp, wat we vandaag lieten zien is Feyenoord onwaardig. Je kan er elke week een bingo-kaart mee volschrijven. Maar het fatsoen om je spelersgroep even naar de supporters te sturen op 2200km van huis, zat ff niet in de mediatraining.
Het past ook naadloos in het plaatje van om de haverklap een besloten training. Op een tactische meesterzet heb ik Gio in bijna vier jaar tijd nog niet kunnen betrappen, dus wat gebeurt daar in hemelsnaam?! De leiding van Feyenoord is in rap tempo bezig de club van de supporters te vervreemden. En dat is redelijk funest voor een club, die momenteel alleen op basis van zijn supportersschare een topclub is.
De prestaties zijn drama, het draagvlak voor een nieuw stadion is drama, de scouting is drama, de technische staf is drama, de technisch directeur is drama en de spelersgroep is, op een paar uitzonderingen na, drama. En weet je wat het gekke is? Dat er woensdag weer gewoon 40.000 man in die Kuip zitten. Het overgrote deel daarvan zal deze laatste alinea onderschrijven, maar desondanks zijn club nooit in de steek laten. En dat is momenteel het enige waar ik me aan vast kan klampen.
Remi
Lees meer over
