Stel, stel nou dat Jan van Merwijk zondag een schaar bij zich had. Zijn vrouw zag hem die zondagmiddag nog in zijn zak steken, en vroeg waarvoor hij dat deed. Jan, gebogen over het keukenlaatje, gaf geen antwoord. Stiekem is hij later, ergens om 16:45 uur, in De Kuip meteen na het eerste fluitsignaal naar binnen geslopen. Daar toverde hij de schaar uit zijn zak.
“Jan, we zochten je. De verlichting werkt niet meer.”
“Dat meen je niet..”
Of zou Jan het in opdracht hebben laten doen. Helemaal volgens het boekje. Door een man met een muts en een zonnebril. Die Igor heet. Of Joost, kan ook. Niemand weet het eigenlijk. Dat is nou juist het ding.
Het is vast onzin, hoor. Maar het spannende verhaal wint het wel vaker van de waarheid, nietwaar? [i]House of Cards[/i] aan de oevers van de Maas.
Aad de Mos is trouwens fan.
Jan had waarschijnlijk geen schaar op zak. Hooguit een pakje sigaretten en een dure pen. Misschien zakdoekjes. Maar zou hij gelachen hebben bij het zien van de spandoeken in de schaduw van het stadiondak, op de tribunes die enkel nog werden verlicht met telefoons?
Hij noemde het zelf ‘de grootste nachtmerrie van elke stadiondirecteur’. Please, Jan, ons hou je niet voor de gek. Zondag zat het je even mee.
En ach, De Kuip is er zelf ook wel klaar mee. 81 jaar oud, in maart, dat ding. Ik dacht niet dat niet dat dingen leven, maar ik ben om. Ons stadion heeft een ziel. Ik zweer het je. En als de Kuip ons zondag iets probeerde te vertellen, was het: stop maar met het protest, het is wel goed zo.
Het deed me denken aan een bejaarde man of vrouw met een doodwens, die zwak in het bed omringd door familie moet horen dat het nog wel even kan. “Pas 81! Ria van hiertegenover loopt nog iedere dag met de hond.”
Het is vast onzin, hoor. Maar romantische verhalen winnen het wel vaker van de waarheid, nietwaar? En trouwens, romantisch was het, die lichtjes.
Het enige wat we echt zeker weten is dat het licht uitviel. Al na één minuut. Komt het door de gebreken van de Kuip? Jan zal zeggen van wel, en niemand die er iets tegenin kan brengen. De lobby voor een nieuw stadion had zondag de dag van zijn leven. Aan de andere kant zullen zij van Red de Kuip misschien zeggen dat dit is wat het stadion haar charme geeft.
Maar Jan, die lacht toch echt het hardst. Hij heeft ongetwijfeld nog een klein feestje gegeven in het Maasgebouw. Drankjes gedronken, liedjes gezongen. Heel druk was het niet, meeste mensen waren al naar huis. Toch heeft Jan tenslotte tevreden, het licht uitgedaan.
[i]Peter Visser[/i]
