In een ver verleden, precies zo’n zes jaar, had ik nog een seizoenkaart van FC Groningen. Toen woonde ik nog in het noorden, nu in Rotterdam. Ik ging als Feyenoordfan naar de wedstrijden toe, simpelweg altijd om voetbal te kijken. (De FC is nooit m’n club geworden of geweest, voor de mensen die twijfelen.) Op het moment dat ik een studentenreisproduct kreeg, en dat was zes jaar geleden, greep ik meteen m’n kans om naar Feyenoord toe te gaan. Elke twee weken weer. Mensen vroegen aan mij of ik geen spijt kreeg om zoveel te reizen en of ik het waard vond.
Het moment dat ik op en neer naar Rotterdam ging was ook het moment dat de prestaties van FC Groningen jaar in jaar uit tegen begonnen te vallen. Tot op de dag van vandaag. Ja, oké, ze wonnen tussendoor voor het eerst de beker. Maar die zijn ze in het noorden al lang vergeten. “Een boer zal altijd blijven springen voor z’n club.” Ja op de Z-side, of thuis voor de buis. Maar in het stadion houdt het verder wel op. Er worden elk jaar minder seizoenkaarten verkocht. Op zondag vijf augustus dit jaar waren er 9000 kaarten over de toonbank gegaan. Een jaar geleden was dat zo’n 10.000. Dat is voor zo’n grote club veel te weinig. (De stadioncapiciteit is 22.579.) Vandaag de dag kan ook dat stadion toegevoegd worden aan het lijstje van clubs die niet kunnen rekenen op de volledige steun van hun club. Vul het lijstje zelf maar verder aan wie er nog meer onder valt.
Genoeg over de noordelijke club. Hoe anders is dit bij Feyenoord. Het is qua begroting, qua veldspel en prijzen de derde club van Nederland, maar dan houdt het wel zo’n beetje op. De club die altijd zoveel gezeik en gedonder over zich heen krijgt en de piekjaren (normaal gesproken) minimaal zijn, is en blijft qua ambiance altijd de grootste van Nederland. Daar zijn genoeg voorbeelden van. Zo ook in de afgelopen twee competitiewedstrijden. Vorige week tegen FC Utrecht was het stadion bijna weer tot de nok toe gevuld. Supporters werden nat geregend op de tribunes. Het water droop van de daken alsof er een dakgoot leegliep. Maar Het Legioen liet zich niet opzij zetten. Bij FC Groningen stonden de supporters die er waren lekker onder het dak, achter en weg van de tribunes.
Nog een voorbeeld: De eerste helft tegen Vitesse was behoorlijk onder de maat van Feyenoord. Er kwam geen speler in de buurt van het doel van de ploeg uit Arnhem. Maar aan het begin van de tweede helft was Het Legioen daar dat er bovenop knalde qua fanatisme. Feyenoord volgde met de ondertussen ingevallen Nicolai Jørgensen en Sam Larsson. En dan het slotstuk met de schitterende vrije trap van Robin van Persie.
Helemaal zeker kun je het nooit zeggen, maar als het geloof en het fanatisme er is op de tribunes, dan is het op het veld ook over te brengen. Gisteren leek dat tenminste zo. Bij Feyenoord was dat jaren geleden ook al zo. Wat dat betreft kan FC Groningen heel wat opsteken van de supporters van Feyenoord. Dus: of ik ooit spijt heb gehad van m’n reis naar De Kuip? Nee. Vind ik het waard? Ja. Want bij FC Groningen (onder andere) vind ik de grote ambiance niet terug. In Rotterdam-Zuid wel. Dat maakt de club zo mooi.
Oscar van Bekkum
