Het is nu maandagmiddag, iets meer dan een dag voordat de belangrijke wedstrijd Lazio – Feyenoord van start gaat. Mijn gedachten dwalen af naar morgen en eigenlijk weet ik al hoe de dag gaat verlopen..
Morgenvroeg word ik wakker van de wekker en speur meteen, terwijl ik in bed lig, het hele internet af naar berichtgeving over Feyenoord. Heeft Feyenoord al een filmpje geplaatst? Is er al een update over de selectie? Kan Trauner weer meedoen? Bijlow zal toch wel fit zijn? Heeft Sarri nog iets geks gezegd?
Dan ga ik naar beneden, ontbijt ik en voel ik aan mijn lijf dat er spanning zit. Ondertussen zeg ik tegen mezelf: ‘Doe eens normaal, JIJ staat vandaag toch niet op dat veld!’ Na het ontbijt ga ik naar boven terwijl ik de melodie van ‘Super Feyenoord’ al in mijn hoofd heb en misschien wel hardop neurie. Laat ‘misschien’ maar weg, want in de badkamer aangekomen kijkt mijn vriendin me alweer aan met een blik van: ‘Begin je nu al?! En inderdaad, het is al begonnen en niet te stoppen, we blijven nu gaan en zo speelt het volgende liedje van mijn Feyenoord-playlist zich af in mijn hoofd..
Ik stap in de auto naar mijn werk en luister één van de velen voetbalpodcasts, waarbij ik het liefst wil horen dat Feyenoord een kans gaat maken in Rome. Want ondanks het goede spel en de flow waar dit Feyenoord onder leiding van Arne Slot zich in bevindt, is het toch lastig om door heel mijn lijf te voelen dat het goed gaat komen. In die twijfelstand loop ik mijn werk binnen en groet bewust alleen maar mijn collega’s die dit begrijpen. En laten we eerlijk zijn, als je in Brabant woont dan zijn er niet zoveel collega’s die dat begrijpen..
Ik ga zitten achter mijn bureau en ben dan blij dat ik een kantoor voor me alleen heb. De telefoon ligt naast me en doordat ik twee beeldschermen bij mijn laptop heb, is er eentje continu bezet met Feyenoord-websites. De eerste appjes in mijn Feyenoord-groepsapp komen ook al binnen: ‘Wat gaan we doen vandaag?’ Elke pop-up op mijn telefoon of scherm zie ik, want ik wil een van de eersten zijn die het pre-match-filmpje ziet op X of Instagram, om daar vervolgens kippenvel van te krijgen. Op een of andere manier geeft zo’n filmpje me ook rust: ‘We zijn begonnen.’
Dan functioneer ik een paar uur best goed, totdat de middag aanbreekt. Ik ga lunchen met collega’s en dan beginnen de vragen te komen: ‘Al gespannen? Wat denk je ervan? Gaan ze het halen?’ Vragen waar ik eigenlijk geen antwoord op wil geven, want het kan alleen maar tegen me gebruikt worden. Dus ik eet snel mijn boterhammetje op en zoek mijn computer weer op. Zou de livestream voor de Youth League er al zijn?
Ik plan op dagen dat Feyenoord doordeweeks speelt, na 15.00 uur liever niks meer in omdat ik dan eigenlijk niet functioneer. Misschien zou ik dat mijn werkgever ook eens moeten vertellen..
Zo snel als ik kan, stap ik in de auto naar huis en dan ‘mag’ eindelijk mijn eigen gemaakte Feyenoord-playlist op. Het neuriën wordt vervangen door meezingen in de auto, waarbij ik bij het stoplicht wel even het geluid minder hard zet. ‘Wat zullen de mensen wel niet denken?’ Thuisgekomen gaat mijn Feyenoord-joggingbroek aan en zoek ik één van mijn zogenaamde gelukssjaals alvast erbij. Ik kook vandaag (‘Want schat, ik ben toch eerder thuis dan normaal.’) en tijdens het avondeten kan ik niet echt leuk over het werk praten, laat staan dat ik informeer naar hoe mijn vriendins dag was. Eigenlijk kan ik alleen maar denken aan hoe laat de voorbeschouwing ook alweer begon..
Om 20.00 uur wordt mijn spanning minder. Mijn vrienden, die van die groepsapp, komen binnen en er komt wat te eten en te drinken op tafel. Het gaat nu echt beginnen..
Gerben
