En toen was het ineens 8 maart. Normaal een datum die me niet per se bijblijft, maar 8 maart 2020 zal me vanaf nu voor altijd bijblijven als de laatste dag dat we naar de Kuip mochten.
Het was voor mij (en velen met mij) ook de laatste dag dat we überhaupt bij een evenement waren met meer dan twee mensen. Zonder gele lijnen op de grond om afstand te houden. Zonder pijlen, kruisen en looprichtingen. Zonder mondkapjes. Zonder een verplicht aantal lege stoeltjes om je heen. We mochten nog schreeuwen en zingen, weet je nog? En ook al werd toen aangeraden om géén handen te schudden, we deden dat wel gewoon. Want dat doe je nou eenmaal in het stadion.
De wedstrijd was Feyenoord-Willem II. Een simpele, zakelijke overwinning. Best saai ook. Na een half uur stond het 2-0 en daar bleef het bij. Ik had het met mijn kameraden op ons vaste stekkie - de trap van JJ - voornamelijk over de 7-1 tegen NAC een paar dagen eerder, over weer een bekerfinale, hoe we hier kaarten voor gingen scoren én over de volgende thuiswedstrijd: Feyenoord-Ajax. Hoe laat en waar spreken we af om bier te drinken? Het mocht niet zo zijn. Had iemand toen kunnen bedenken dat we een half jaar niet meer zouden voetballen, dat de hele competitie niet meer uitgespeeld zou worden en de bekerfinale ook gecanceld werd? Ik niet in ieder geval.
Er is al zoveel over gezegd en geschreven, maar ik doe het gewoon nog een keer: ik mis het. En hoe langer deze rotcrisis duurt, hoe meer. Het stadion. Het zingen. Het juichen. Niet op tv, maar in het echie naar voetbal kijken. Gewoon het ouwehoeren over van alles en nog wat. Ik mis zelfs de lauwe kroketten en de plastic bekers waterig bier.
In september had ik het geluk om bij de enige twee wedstrijden met publiek te zijn, maar ja, dat was het ook niet helemaal hè. In je eentje op een stoel blijven zitten. Niet zingen of roepen, het leek wel of je bij een tenniswedstrijd zat. En zo tikken de dagen, weken, maanden weg en lijkt die laatste ‘normale’ wedstrijd tegen Willem II inmiddels alweer een eeuwigheid geleden. En wanneer de volgende keer is? Wie zal het zeggen.
Dankzij Facebook, Instagram en het geheugen van je telefoon word je tegenwoordig bij het minste of geringste al herinnerd aan iets dat gebeurde op die dag. Vandaag geniet ik nog maar even van die vier foto’s van de Kuip (waarvan er eentje nog wazig is ook) en die ene foto van de PMDS. Als ik had geweten dat het de laatste keer zou zijn had ik er ongetwijfeld een stuk meer gemaakt.
Ik heb een paar keer meegeholpen met de spandoekenactie van De Feijenoorder, dat was heerlijk om te doen. Alleen al om weer even die altijd net-iets-te-lange trappen op te lopen, van het prachtige veld te genieten en (op gepaste afstand) even te praten met andere supporters. Naar een wedstrijd kijken in het stadion gaat hem dit seizoen waarschijnlijk niet meer worden - dus laten we in ieder geval hopen dat die doeken nog een hele tijd mogen blijven liggen!
[i]Wouter[/i]
Lees meer over
