De dag dat elke Feyenoorder het liefst iets anders gaat doen dan voetbal kijken is traditioneel gezien de uitwedstrijd in de ArenA. In die wanstaltige betonbak laten wij ons vaak van onze slechtste kant zien. Wie gisteren alleen de eerste 25 minuten heeft gekeken zal gedacht hebben dat een herhaling van een seizoen eerder zou plaatsvinden. Niets was echter minder waar. Feyenoord speelde eindelijk weer eens een klassieker waarin het zichzelf schromelijk te kort deed.
Zoals wel vaker tegen de aartsrivaal toonde Feyenoord met name het begin van de wedstrijd veel te veel ontzag. De ploeg luisterde goed naar Advocaat en liet zich vakkundig inzakken waardoor het compleet overlopen werd. Het elftal had een tegendoelpunt ‘nodig’ om van zich af te bijten. Zoals Berghuis na afloop zei, toen ze dat achteruit lopen los lieten beseften ze zich dat ze zelf ook goed kunnen voetballen. Zodoende wierp Feyenoord de schroom van zich af en constateerde zelfs Daley Blind dat zijn team er in de tweede helft totaal niet aan te pas kwam. Wat een gigantisch verschil met het Feyenoord dat met 4-0 vernederd werd, iets meer dan een jaar geleden. Het medelijden van destijds frustreerde me. Nu voelde ik naast frustratie van de onverdiende nederlaag ook een gevoel van trots.
Want laten we eerlijk zijn, de uitwedstrijd in de ArenA is een wedstrijd die je kan verliezen. Zij halen één speler in de winter die meer kost dan de transferuitgaven van Feyenoord van de laatste drie jaar bij elkaar. De hele voorhoede van 50 miljoen was niet opgewassen tegen twee jeugdspelers, een koopje en onze huurling. Natuurlijk is het makkelijk om de kritische dingen eruit te pikken. Diemers was 80 minuten in de veronderstelling dat hij in het rood-wit speelde voordat Advocaat hem uit z’n lijden verloste. Berghuis wist wederom in een topwedstrijd zijn elftal niet te geven wat het verdiende. Maar krap een jaar geleden waren de meeste supporters blij als we het linker rijtje zouden halen. Er stond geen enkele waarde op het veld en de vooruitzichten waren zo mogelijk nog slechter. Hoe anders is dat nu, Ajax kan alleen maar dromen van een achterhoede met Senesi, Malacia en Geertruida. Sinisterra is terug van een lange blessure. En met de terugkeer van Bijlow en Kökcü is er zelfs nog meer om naar uit te kijken.
Dus ondanks een extreem zure en frustrerende nederlaag, waarbij ik hoop dat de buren geen alarm hebben geslagen, voel ik trots. Dit Feyenoord is ondanks de woorden van Advocaat naast een vechtmachine wel gewoon een ploeg die heel behoorlijk kan voetballen. En wat zijn zes puntjes achterstand nou na 17 wedstrijden. Dus Feyenoorders, wees trots, we hebben alles nog om voor te spelen!
[i]Raymond[/i]
