En dan Van Bronckhorst. Natuurlijk, ik houd van die man. Sympathiek, altijd correct en een echte Feyenoorder. Onder zijn leiding won Feyenoord eindelijk weer prijzen. In een jaar tijd won hij de beker en de landstitel (oké, en de Johan Cruijffschaal), iets wat vele van zijn voorgangers niet gelukt is. Maar toch.. Van Hanegem schreef vanmorgen in zijn column dat de ‘honger’ weg leek te zijn bij sommige spelers. Zou dat dan ook niet voor de trainer gelden?
Andere trainers staan langs de lijn, fluiten op hun vingers, geven aanwijzingen, gebaren naar de scheidsrechter en weet ik veel wat. En Van Bronckhorst? Die lijkt vaker in de dug-out te zitten dan langs de lijn te staan. Als hij er al staat, kijkt hij met zijn handen in zijn zak verongelijkt naar de vierde man en gaat weer zitten. Lekker warm naast de al even stille Jan Wouters en Jean-Paul van Gastel. Ik wil ook niet pleiten voor een trainer à la Stijn Vreven, die meer geschikt lijkt als coach van een freefighter dan van een voetbalteam, een trainer moet namelijk ook nog een voorbeeldfunctie hebben voor zijn spelers en de club, maar toch! Een beetje vuur langs de lijn zou af en toe wel lekker zijn. Misschien zou ik de soms onbegrijpelijke keuzes van [i]Gio[/i] dan kunnen vergeven.
Twee seizoenen geleden was er enorme kritiek toen Feyenoord maar liefst zeven wedstrijden op rij verloor maar die werden compleet vergeten toen een paar maanden later de KNVB beker werd veroverd. Een jaar later was iedereen in een roes en weren zeperds tegen bijvoorbeeld Go Ahead Eagles en Sparta gauw vergeten, omdat alles moest wijken voor de titel en Feyenoord vanaf dag één bovenaan stond en moest blijven. ‘Als je wint heb je vrienden’ zongen Herman Brood en Henny Vrienten ooit, dat blijkt maar weer. Nu lijkt het krediet van Van Bronckhorst met de week minder te worden.. en het alsmaar trainen achter gesloten deuren helpt niet mee met de gunfactor die hij ooit had. De beker winnen zou enorm helpen, maar dan wel met wat meer vuur op en langs het veld!
