Aan de kwaliteit van de selectie ligt het niet. Oranje beschikt over een elftal vol sterren uit de Premier League en vooral in de eerste twee linies lopen we over van talent. Desondanks genoot alleen Feyenoord-aanvoerder Sem Steijn, die zijn debuut maakte, zichtbaar van de gewonnen kwalificatiewedstrijd in Litouwen.
Een onderbreking van de nationale voetbalcompetities is altijd vervelend, maar nu het Nederlands Elftal voor de tweede keer onder leiding staat van Ronald Koeman, is interlandvoetbal een wel heel saai alternatief.
Die eindigde in een 2-3 overwinning. Iedere vorm van commentaar zal Koeman, die een paar dagen eerder knap gelijkspeelde tegen Polen en met het jaar verongelijkter oogt, naar het rijk der fabelen verwijzen. In de wereld van Ronald Koeman is een zege een zege. Dat klinkt misschien als pure topsportmentaliteit, maar in werkelijkheid is het vooral een mechanisme om het slechte spel te verbloemen.
Iets soortgelijks zagen we eerder bij Koeman tijdens zijn periode bij Barcelona. Vol ongeloof stond de oud-Feyenoordtrainer daar met zijn dozen op straat. Aan hem had het allemaal niet gelegen. Toegegeven: gezien de omstandigheden waren de resultaten niet eens zo slecht, maar opvallend was dat Barcelona niet beter ging voetballen — integendeel, het spel werd steeds slechter.
Misschien zijn wij als Feyenoord-supporters ook te verwend geraakt na een paar jaar onder Arne Slot. Koeman is duidelijk een trainer van de oude stempel: rechttoe rechtaan. Passen, schieten, scoren. Een achterstand? Een extra spits erbij. Vooral niet te moeilijk denken over het spelletje.
Bij Feyenoord, Southampton en Everton leverde die aanpak hem applaus op. De spelers wisten wat ze moesten doen en voerden het uit. Maar in een tijd waarin zelfs Mourinho bij Fenerbahçe wordt ontslagen, is deze spelopvatting nauwelijks nog te verdedigen. Voetbal is wél een complex spel, zeker als je de ploeg bent met het meeste balbezit.
Koeman heeft maar één plan. Met een wissel of tactische omzetting weet hij zelden te verrassen. Nu is het op zich niets nieuws dat Nederland, ondanks een overvloed aan kwaliteit, nooit iets wint. Maar vroeger stonden we tenminste nog bekend om het leuke, aantrekkelijke voetbal. Ook dat is inmiddels volledig verdwenen.
Woorden die te binnen schieten bij het denken aan Oranje onder Koeman: geluk, wisselvalligheid, arrogantie, toeval, luiheid. Nog niet zo lang geleden leek de lat eindelijk hoger te liggen, na een geweldige wedstrijd tegen Spanje. Tegen Litouwen eindigde Oranje met de rug tegen de muur. De cijfers spreken boekdelen: in 2024 won Nederland niet van een enkel topland. En ook dit jaar wachten we daar nog altijd op.
Koeman zal het allemaal van zich af laten glijden. Toen hem werd gevraagd naar het niet selecteren van Feyenoord-back Givairo Read — die in de Champions League, volgens Koeman zelf “het allerhoogste podium”, zijn stempel wist te drukken — reageerde hij bijna boos toen überhaupt de naam van Read werd genoemd. Het is dezelfde bondscoach die spelers als Mats Wieffer en Jorrel Hato wél razendsnel liet debuteren.
Oranje zal het WK heus wel halen. Maar laten we hopen, voor de spelers van Feyenoord én voor ons allemaal, dat er daarna een andere bondscoach voor de groep staat. Want met deze bondscoach zal Nederland nooit een prijs winnen.
Peter
Lees meer over
