Na een aantal dagen rust, zonder dat daar gek over werd gedaan in de media, speelde Feyenoord gisteravond tegen Heracles Almelo. Ik bevond mezelf met een ogenschijnlijke rust op de bank, met een gevoel dat het wel goed zou komen. Alsof je een klas zo hebt geregisseerd dat je weet dat je, wanneer je een kopje koffie gaat halen, jouw klas best even alleen kan laten. En, ik heb een onderwijsachtergrond, ik vond het wel eens lekker om te observeren wat er dan allemaal in zo’n klas gebeurt.
Waar ik de afgelopen periode vaak met samengeknepen billen zat en me zorgen aan het maken was over ‘potentiële bananenschillen’, was ik gister redelijk op mijn gemak. Geen paniek, geen oude reflexen (‘Die spits van Heracles scoort toch wel makkelijk, hij zal er wel een paar inleggen tegen Feyenoord.’ Of ‘Die keeper zal wel de wedstrijd van zijn leven keepen.’), geen stress. Sterker nog, ik maak me zelfs niet meer druk over de opstelling.
En aangezien ik in Slot geloof en niet in God, verbaasde het mij dan ook niets dat het weer eens goed uitpakte. Zerrouki speelde, volgens de statistieken, een heel goede wedstrijd. Echter zie ik dit, net zoals een grote groep mede-supporters, niet altijd. Ik heb moeite met zien wanneer Zerrouki een goede pot speelt, terwijl hij ook gister een prima wedstrijd op de mat legde. Het lijkt wel alsof hij toch een beetje de schijn tegen heeft. Die ene leerling, waar de leraar (je zou hier ‘Het Legioen’ kunnen lezen) de pik op heeft. ‘Ramiz, opletten! Ramiz, luisteren!’ Zelfs zo dat zijn naam genoemd wordt, als hij een dagje ziek is. ‘Ramiz, stil zijn!’ En de klas vervolgens zegt: ‘Maar meneer, Ramiz is er helemaal niet vandaag.’
De leerling die tegenwoordig in het ‘goede laatje’ bij de leerkracht zit, is Luka Ivanušec. Ivanušec hoeft niet meer bij de meester aan het bureau. Over de linksbuiten hoor en lees ik dat de leerkrachten hem vinden ontwikkelen. We gaan, om in metaforen te blijven spreken, nu ook zien waarom deze leerling overgestapt is naar ‘onze school’. Zelf heb ik genoten van zijn lichaamsschijnbeweging in de eerste helft, waarmee Ivanušec de rechtsback van Heracles het bos instuurt. In dat ene moment zie je de grote klasse van de Kroaat.
Ook vleugelflitser Yankuba Minteh krijgt een voldoende op zijn rapport van de meester. Minteh is al wedstrijden lang betrokken bij het gevaar. En ook verdedigend draagt hij zijn steentje bij. Het is zeker nog niet perfect, maar ‘we zijn hier op school om te leren’. Sommige leerlingen hebben nu eenmaal tijd nodig om te wennen, passen in het begin nog niet zo goed bij de klas en moeten nog gekneed worden. En sommige leerlingen zijn niet zo goed te kneden…
Waar onze eigen schoolmeester Arne Slot minder tevreden over was, was het spelletje steen-papier-schaar wat werd gespeeld om te bepalen wie de vrije trap mocht nemen. Uiteindelijk verklaarde Quilindschy Hartman dat het een afleidingsmanoeuvre was, om de aandacht af te leiden van Igor Paixão. Paixão, die de afgelopen periode meer buiten de klas zat dan in de klas, schoof de vrije trap prima binnen. Kijk ook eens de reactie terug van David Hancko die voorbij liep met een gezicht dat boekdelen sprak. Zou de brave leerling het aan de meester vertellen? De meester had het al lang gezien en zal er vast nog eens op terugkomen deze week. Maar ik moet zeggen, ik vond het wel lekker om te zien wat zich daar afspeelde. Want zeg nou zelf, wie wil nu een klas met alleen maar brave kindertjes?
Gerben
