Afgelopen weekend was het weer zo ver. PSV en Feyenoord gingen de strijd voor de vierde keer aan met elkaar in Eindhoven, en wat voor één. Meer dan een potje voetbal, was dit een slag om eer, een krachtmeting van wilskracht en onze laatste kans om nog iets uit te halen in de titelstrijd. En onze jongens? Ja, die waren zichtbaar op, gesloopt van de vele veldslagen die ze dit seizoen al hebben moeten leveren. Toch lieten ze weer zien dat ze niet voor één gat te vangen zijn. Een 2-2 gelijkspel tegen PSV, daar waar niemand anders dit seizoen ook maar een punt heeft kunnen wegslepen.
En dan hebben we het nog niet eens gehad over onze vriend Gözöbüyük, die met zijn fluit de wedstrijd naar een, laten we zeggen, interessant niveau tilde. Malik Tillman schoot uit de startblokken voor PSV, maar onze jongens streden met hart en ziel. Het was de vechtlust en het tactisch inzicht van Feyenoord waardoor we de wedstrijd naar ons toe trokken. Santiago Gimenez, onze hoop in bange dagen, zette ons op voorsprong. Maar ja, toen was daar Guus Til, die de Eindhovenaren weer naast ons bracht. Zo'n speler waarvan je het geweldig vindt als hij voor je speelt, maar die je het liefst achter het behang plakt als hij tegen je staat.
Dit seizoen is een seizoen van perspectief, waarin we tegenstrijdige gevoelens bij de hand nemen. Trots dat we de bekerfinale hebben bereikt door PSV, Utrecht en AZ te kloppen, maar ook kritiek omdat het tegen FC Groningen toch allemaal wat moeizaam ging. Na de lofzang tegen Lazio en Atletico zijn we er tegen AS Roma toch weer ingetuind. We hebben meer punten dan vorig jaar na evenveel wedstrijden maar ja, PSV blijkt een klasse apart. We spelen beter voetbal dan vorig jaar, maar dan zijn er die gelijke spelen tegen NEC, Sparta en Twente die je als de smaak van een slechte kibbeling blijft opboeren.
Maar laten we wel wezen: met een bekerfinale in het vooruitzicht, een vrij zekere tweede plaats en Champions League-voetbal op de agenda heeft Feyenoord alle reden om de borst vooruit te steken. We hebben Ajax in de ArenA vernederd en spelen dus voor het tweede jaar op rij op het hoogste Europese podium. Kritiek is er altijd, maar het gaat erom hoe we die plaatsen. We bouwen voort op wat we hebben, met het besef dat de weg naar succes zelden zonder hobbels is.
Dan moet wel de scouting wel weer flink aan de slag, want met het aanstaande vertrek van Wieffer, Giménez, Hancko en Geertruida is onze hele as straks de Europese top aan het bestormen. En om te zeggen dat Zerrouki en Ueda een schot in de roos zijn... Beelen is dat overduidelijk wel. Ivanusec kan het wellicht nog worden. Maar goed je kunt nu eenmaal niet altijd 6 gooien. Wel zijn de ontwikkeling van Slory, Milambo, Sauer, Read en Zechiël zeer interessant om van dichtbij te volgen.
Laten we om maar weer een cliché te gebruiken niet vergeten waar we vandaan komen, wat we bereikt hebben, en wat er nog in het verschiet ligt. Feyenoord staat aan het begin van een nieuw hoofdstuk, klaar om Europa te laten zien wat we kunnen. Dit seizoen heeft ons geleerd dat met geloof, vastberadenheid en strijdlust er altijd perspectief is.
Raymond
