Op 20 mei 2019 schreef ik mijn eerste column, ‘Voor de liefhebber’. Robin van Persie stond op het punt om te gaan stoppen met voetballen. Het was het eerste seizoen waarin we kennis maakten met een piepjonge Orkun Kökçü, toekomstig recordverkoop. Na een spetterend debuut werd de jongeling om onbegrijpelijke redenen terug gezet naar het Onder 19 elftal.
Hij wilde weg toen hij niet mocht meedoen tegen AS Trencin een jaar eerder. ‘Breng me naar Besiktas’ zou Kökçü gezegd hebben. Jarenlang heb ik zijn aanwezigheid op het veld met hand en tand verdedigd. De middenvelder zou ons transferrecord gaan verbreken. Komt van Varkenoord. Hij heeft iets speciaals. Veel supporters waren er als de kippen bij als hij een mindere wedstrijd speelde. Dat Feyenoord voor geen meter draaide als hij er eens niet bij was werd vergeten. Maar vorig seizoen kon niemand meer om de grote baas heen.
Orkun Kökçü verdient elk beetje respect en bewondering wat hij gisteren in de Kuip heeft ontvangen. De echte supporters van Feyenoord herkennen de pure klasse van deze speler. Orkun is vanaf Varkenoord in het eerste gekomen op basis van talent, maar hij gaat de Europese (sub)top bestormen door zijn enorme doorzettingsvermogen. Hij heeft er alles aan gedaan om beter te worden en om anderen beter te laten worden. In de ideale wereld vertrekt elke jeugdspeler op een soortgelijke manier.
Tegen Feyenoord heeft hij gisteren kunnen ervaren wat hij heeft achter gelaten. Een hecht team dat strijdt voor elke meter en het zelfs een grotere Europese subtopper moeilijk genoeg kan maken om te moeten buigen in de Kuip. Qua veldslag wellicht minder iconisch dan de wedstrijd tegen Atletico Madrid, maar zeker niet minder indrukwekkend.
En dat indrukwekkende zat hem vooral in het afscheid van Orkun. Gigantisch spandoek en de enorme waardering voor wat hij allemaal voor de club heeft betekend. Waar alle sterkhouders van het Conference League avontuur vertrokken, bleef hij. Om zíjn Feyenoord naar nog grotere hoogtes te stuwen, nog beter achter te laten dan toen hij kwam. Dat is hem onmiskenbaar gelukt.
De voetballiefhebber in mij vindt het jammer dat hij nooit de ongrijpbare veelscorende nummer tien is geworden. Maar de Feyenoordliefhebber ziet dat hij precies de speler is geworden die we nodig hadden om kampioen te kunnen worden. De motor van het elftal. De olie die de machine nog soepeler liet lopen. Natuurlijk is er een leven na Orkun, met Stengs, Paixão, Gimenez en binnenkort Ivanusec heeft Feyenoord een aanval om van te likkenbaarden. Milambo, Zechiël en Sauer staan in de startblokken voor de Varkenoordliefhebbers.
De ontwikkeling van Orkun Kökçü staat gelijk aan die van Feyenoord. Met horten en stoten. Steeds een stapje professioneler. Nu lijkt Feyenoord eindelijk volwassen en is de tijd om te oogsten. Zoals dat ook voor Kökçü geldt. Op naar weer een prachtig seizoen en Kökçü bedankt!
Raymond
