Heerlijk zullen sommigen zeggen, eindelijk een beetje rust in de tent. De maand augustus was op zijn zachtst gezegd niet één van de rustigste in de geschiedenis van de club. En dat was te merken, het was een komen en gaan van geruchten. Die Chileense, Hongaarse, nee toch Argentijnse spits zou naar Feyenoord komen. Uiteindelijk hebben we met één toptransfer genoegen moeten nemen, Marcos Senesi. Misschien niet de spits waar massaal op gehoopt werd, maar toch een broodnodige versterking. Een aankoop die getuigt van visie, waarde op het veld creëren maar bovenal niet drie middelmatige aankopen doen en hopen dat ze slagen. Wat dat betreft draagt Troost uit wat onder een groot gedeelte van de supporters leeft, wanneer halen wij nou eens met veel bombarie een grote speler zoals ze in Eindhoven en Amsterdam jaarlijks lijken te doen.
Genoeg over de transferperiode, we hebben namelijk een interlandbreak. Verschrikkelijk. Ondanks de ‘historische’ overwinning, net als elf maanden geleden, deed het me niet zo veel. Nadat we in 2014 ontzettend verwend zijn met de hoeveelheid Feyenoorders in Oranje is de oogst al een aantal jaar schaars. En belangrijke spelers in Oranje hebben we al helemaal niet. Nu sta ik net als elke Nederlander te juichen als we winnen of het EK halen. Maar de tijd lijkt een stuk langzamer te gaan zonder Feyenoord. Geen spraakmakende interviews van Berghuis, of juist het gebrek daaraan. Een goeie maand lang gebeurde er elke dag wel iets rond de club. Elk uur alle nieuwsbronnen verversen om maar iets van Feyenoord mee te krijgen deed mij beseffen dat ik echt verslaafd ben geraakt aan Feyenoord. En het cold turkey afkicken bevalt me allerminst.
Het is dus rustig rond de club, de eerste overwinning voor de competitie is geboekt, we gaan de poulefase Europa League in én we zitten nog in de beker. We hebben een selectie die breed genoeg lijkt om op drie fronten mee te strijden. Of dat een lange strijd wordt is nog de vraag met een scala aan (nog) niet fitte spelers. Maar gelukkig draaide de goednieuwsshow wel op volle toeren, Jørgensen en Toornstra komen terug, de blessure van Larsson valt mee. Karsdorp en Fer zijn bijna 100% fit, Haps lijkt eindelijk een reeks neer te gaan zetten. En misschien wel het belangrijkste, we zijn als club interessant genoeg voor een Argentijns jeugdinternational. Hoe anders hing de vlag er bij een maand geleden, toen de analisten massaal Feyenoord wegzetten als de club die moest vrezen voor de zesde plek, PSV en Ajax waren zoveel klassen beter. Maar goed, laat ze maar lachen, onderschatten en borstkloppen, wij moeten simpelweg niet lullen maar poetsen. Een mentaliteit die onlosmakelijk verbonden is met de club. Feyenoord is namelijk een club waar altijd iets moet gebeuren. En aangezien we nog steeds geen Algemeen of Technisch Directeur hebben, moet er ook nog genoeg gebeuren. We zijn nu wel weer genoeg uitgerust.
