Voor een buitenstaander lijkt het allemaal simpel; voetbal is voetbal. Maar voor een Feyenoorder is een voetbalweekend zonder Feyenoord, vooral afzien.
Natuurlijk, je volgt het zijdelings. En eerlijk is eerlijk, ook nog wel met een trots gevoel dat Ueda, Ivanušec, Minteh en Hancko voor hun land op het scorebord verschijnen. Maar een wedstrijd van het Nederlands elftal volledig bekijken, dat is eigenlijk gewoon niet vol te houden. Het is sowieso een stuk minder enerverend dan een bloedeloze 0-0 thuis tegen Fortuna. Sterker nog, ik kijk nog liever een uur lang naar een leeg Kuipveld, omdat de bliksem met een biertje gooit tegen Almere City. Het hielp tegen Ierland ook niet dat Geertruida geblesseerd was en Wieffer in de rust gewisseld werd. Kijken naar een elftal met spelers als Weghorst, De Ligt, Blind of Flekken. Het voelde weer even alsof ik terug de tijd in werd geworpen en Feyenoord met allemaal net niet spelers een Europese blamage onderging. Gelukkig voor Nederland wonnen ze alsnog, maar ook dat deed weinig met mijn emotie.
Wat wel veel positiviteit opwekte op de maandagmorgen, was een kaartje voor Atletico uit. In 2014 presteerde Feyenoord het om er in de voorronde Europa League uit te vliegen tegen de lamme en de blinde, terwijl Nederland een 3e plek op het WK haalde. In 2023 zijn de kaarten heel anders geschud. Feyenoord presenteert zich als groepshoofd op het kampioenenbal en Nederland klooit in de marge tegen Ierland. Ik kan niet wachten op de komende weken met o.a. Heerenveen, een Klassieker, Celtic en Atletico. Wat is voetbal toch een mooi spelletje, maar dan vooral in een Feyenoordshirt.
Remi
