Het verwachtingspatroon bij Feyenoord is altijd aan de hoge kant. Zelfs als we het seizoen daarvoor in de middenmoot zijn geëindigd onder legendarische trainers als Gert-Jan Verbeek, Leon Vlemmings of Mario Been, denk je het jaar erop nog steeds; nu komt alles goed.
Voorafgaand aan dit seizoen leek alles mee te zitten. Arne Slot, verbond zich een jaar langer aan de club en bouwde samen met Te Kloese aan een nog sterkere en vooral bredere selectie. Zelfs overbodige net niet spelers werden voor een aardige prijs verkocht. Over financiële problemen hoor je niemand meer. Sterker nog, Te Kloese weet zulke goede deals te sluiten dat ik hem graag een aantal jaren eerder had gezien. Hij had moeiteloos Liam Kelly voor een miljoen aan de Efteling verkocht.
De transfer van Kökçü was een recordverkoop en er zijn op papier goede aankopen gedaan. Maar voetbal is geen spelletje op papier. Na twee doelpuntloze thuiswedstrijden op rij moeten we toch wel constateren dat het vertrek van de aanvoerder en misschien in mindere mate Symanzski voor een volledig andere dynamiek in je elftal zorgt. Niet alleen je middenveld voetbalt stroef, maar eigenlijk bijna het hele elftal toont niet de frisheid en felheid, die ons een finale van de Conference League en een fantastisch kampioenschap opleverden.
Moeten we de lat dan lager leggen, omdat het elftal nog niet in balans is? Ik denk het niet. Ja, de supporters die dachten dat we wel even de titel op het gemakkie zouden prolongeren moeten het verwachtingspatroon iets bijstellen. Maar de lat ligt mijlenver hoger, dan wat we decennialang gewend zijn. We halen geen van de Beukering, Kelly, Diemers of Pratto. We kopen internationals van rond de 8 miljoen en bijna iedereen die niet snel genoeg aanhaakt wordt netjes naar de uitgang begeleid. Alleen nog even die Kroaat regelen en over een maand heeft niemand het meer over deze valse start.
Remi
