Wat heb ik genoten van het uitvak in Sittard. Minutenlang hoorde je de klassieker van Cock van der Palm op de melodie van Daisy Bell (over klassiekers gesproken): ‘Feyenoord, Feyenoord, wat gaan we doen vandaag? Wij gaan winnen, alleen met hoeveel is de vraag!’
Mede ingegeven door het collectief ‘Laat de Kuip weer zingen’ (@zingmeedan op Twitter) die pleiten voor de unieke, originele Feyenoord-liederen. En het liefst gezongen op een normaal tempo. Ik heb me hier op dit medium nogal eens opgewonden over de ultra’s en de kansloze ‘jalala’-liedjes. Niks voor Feyenoord. Wat je in Sittard zag? Dát is Feyenoord. En dit is waar we uniek in zijn ten opzichte van al die andere 13 in een dozijn uitvakken.
Ook mooi: al die uitsupporters lekker heen en weer-wiegend, alsof je naar een oude Engelse staantribune zat te kijken. Nu nog een keer allemaal die zwartje jasjes, petjes en capuchons thuislaten en het begint weer echt op een ouderwets uitvak te lijken. Maar goed, zal wel een generatiedingetje zijn. En dit zijn natuurlijk allemaal onbelangrijke randzaken. Waar het écht om gaat, dat is het voetbal.
Feyenoord zette druk en kwam meer dan verdiend op voorsprong. ‘Geluk dwing je af’, zeggen ze dan wel eens. Die eigen goal kwam uit een corner en de blunder voorafgaand aan de 0-3 kwam doordat Feyenoord door bleef jagen. Dat is wel eens anders geweest: lekker allemaal rond de middencirkel terugzakken, aanvallers met de rug naar de bal en de tegenstander laten komen. Niets van dat! En dan te bedenken dat we Szymanski en Timber nog niet eens bij hebben. Heerlijk om Trauner al zo snel terug te zien (sneller dan verwacht!!), dat gaat een hoop rust brengen achterin. Nu nog Bijlow erbij en dan ga ik echt stiekem in iets moois geloven. Aan ons nu de glorie, het dal is voorbij!
[i]Wouter[/i]
