John de Wolf viert vandaag zijn 59ste verjaardag. Voor de assistent-trainer is deze 10 december een extra speciale dag, omdat hij er nu bij stilstaat dat hij ouder is geworden dan zijn vader. In de vorige editie van het Feyenoord Magazine vertelde hij er uitgebreid over. Een deel van het verhaal lees je op deze voor De Wolf bijzondere dag online.
'In 1989 nam ik direct contact op met mijn vader nadat de toenmalige technisch directeur Hans Kraay sr. me had verteld dat hij me naar Feyenoord wilde halen. Mijn vader barstte toen aan de telefoon in tranen uit en ik jankte met hem mee. Toen ik in 2019 weer werd benaderd door Feyenoord, toen om assistent-trainer te worden, zat ik samen met mijn vriendin Inge in de kamer en kon ik hem niet bellen. Hij is in 1999 op 58-jarige leeftijd overleden. Dat maakte het voor mij extra beladen. De belletjes naar mijn kinderen waren prachtig, maar als die ouwe van mij dit nog had geweten… Dan was-ie nog trotser op me geweest.'
Kippenvel
'Feyenoord is voor mij de treinreis vanuit Schiedam naar station Rotterdam Stadion. De hand van mijn vader vasthouden, pepermuntje in m'n mond en richting die kolkende, grote Kuip. Dat blijft voor eeuwig een mooie herinnering. Nu nog krijg ik kippenvel als ik over de Brienenoord rijd en ik aan de rechterkant De Kuip zie liggen. Dat klinkt misschien overdreven, maar dat heb ik echt en dat gaat ook nooit meer weg. Dat gevoel koppel ik heel sterk aan mijn vader. Ik denk mede daardoor nog heel vaak aan hem.'
'Mijn vader was er altijd, maar mijn moeder óók. Van de Sparta-jeugd tot in Groningen, later zelfs in Engeland. Niet alleen op het gebied van voetbal was zij een geweldige moeder. Wilde ik de moonboots van de Bijenkorf hebben? Dan kreeg ik die van haar, na een week extra hard werken. Kwam ik om drie uur ’s nachts thuis terwijl ik om twee uur thuis had moeten zijn? Dan zette zij de klok een uur terug, zodat mijn vader – mocht hij wakker worden – zou denken dat ik op tijd was. Ik heb nog nooit onenigheid met mijn moeder gehad. Wij hadden een heel goede band en daarom is het nu extra pijnlijk om haar te zien aftakelen.'
Bonkige boerin
'Ze leeft nog, maar heeft alzheimer en zit alweer twee jaar op een gesloten afdeling. Dat gaat gelukkig heel goed. Ze is vrolijk, maar herkent me inmiddels niet meer. Dat is een hard gelag. Ze wordt geweldig verzorgd, maar zo zou ik niet oud willen worden. Zij ook niet, dat weet ik. Ik heb de liefste, mooiste, makkelijkste moeder ter wereld gehad. Iedereen denkt dat ik een grote, bonkige, blonde boerin als moeder heb, maar het is een klein, donker, Italiaans moedertje. Het doet pijn om haar nu zo kwetsbaar te zien. Dit is niet de moeder – of voor mijn kinderen de grootmoeder – die zij wil zijn. We proberen te genieten van de kleine momentjes die we hebben. Dat vind ik erg belangrijk.'
'Zelf doe ik er veel voor om gezond te blijven: ik boks drie, vier keer per week, loop hard, houd van mountainbiken en probeer zo fit te blijven, zowel geestelijk als fysiek. Ik ben nu 58 jaar oud en veel mensen zeggen dat ze me dat niet zouden geven. Dat zijn de mooiste complimenten. Laten we hopen dat ik nog een aantal jaren wat voor de club kan betekenen. De rol die ik in 2019 heb gekregen past erg goed bij me.'
Speciale dag
'Op persoonlijk vlak staan er nog mooie dingen op de planning. Inge en ik gaan trouwen. Dat zou al gebeurd moeten zijn, maar toen kwam corona. Inge prikten daarna een nieuwe datum: 10 december (trouwdatum is opnieuw verplaatst, red.). Voor mij een extra speciale dag, omdat ik dan mijn 59ste verjaardag vier. Die dag zal ik er vast even bij stil staan dat ik echt ouder ben geworden dan die ouwe. Maar het is geen wedstrijd. Ik hoop alleen dat ik mijn kinderen en kleinkinderen veel langer de liefde kan geven dan mijn vader heeft gekund. Zolang ik dat in goede gezondheid kan, ben ik een gelukkig mens.'
Lees meer over
