Op het moment dat ik deze column schrijf (maandag) verschijnen op het internet - eindelijk weer - foto's van Feyenoordspelers op het trainingsveld. Aan de rand staat een groep supporters met fakkels. Ogenschijnlijk niemand houdt 1,5 meter afstand en alles voelt weer vertrouwd.
Zo ook de euforie die altijd gepaard gaat met de start van een nieuw seizoen. Rotterdammers en Feyenoordsupporters noemen zichzelf nuchter, maar dat is bij de tweede groep vaak een leugen als betrekking heeft op de liefde voor hun club. Al zou Johnny van Beukering (Van Burgerking, zo u wil) terugkeren mét 17 kilo overgewicht, een beenamputatie en een blind linker oog, dan nog zouden wij onszelf afvragen ‘of we dit seizoen kampioen kunnen worden’. Menig supporter zou zeggen dat het ‘zomaar zou kunnen gebeuren’.
Die periode is weer aangebroken. De spanning keert terug in onze lichamen nu de start van een nieuw seizoen nadert. Het is alsof we ieder seizoen opnieuw verliefd worden op een bijna onmogelijke liefde. We zijn nog niet op de tweede date geweest, maar hebben al fantasieën over trouwen en kinderen. Maar net als in een relatie regelmatig gebeurt, hebben we vaak na een paar maanden een heel ander gevoel. Zodra een nieuwe potentiële liefde opduikt, zijn we de lessen die die ervaringen ons leren, binnen de kortste keren vergeten.
Ook op dit moment hebben veel supporters vlinders in hun buik. Op internet regent het aan reacties uit Rotterdam en omstreken waarin Feyenoord wordt bestempeld als kampioenskandidaat, regelmatig zelfs als kampioenskandidaat nummer één.
Dat is te verklaren, maar niet terecht.
Feyenoord hield de selectie voor een groot deel intact en dat is om over naar huis te schrijven, maar de imposante inhaalrace onder Dick Advocaat vorig seizoen zorg voor het schijnbedrog dat wij de beste selectie hebben. Het beste team, misschien, de beste selectie niet.
De vraag is: in hoeverre kan die goede teamspirit, die pre corona in combinatie met een kwalitatief redelijk goed team indruk maakte, goedmaken voor het kwaliteitsverschil met Ajax. Het is niet te zeggen nu. Sterker nog: het is niet te zeggen en zeker niet te garanderen dat het goede gevoel, het momentum, in de selectie is blijven hangen. Uiteraard mogen we Dick Advocaat de nodige kwaliteiten als teammanager toedichten, maar wat rest is vooral hopen.
Wat we wel zeker weten is dat Ajax spelers kocht voor bedragen die Frank Arnesen alleen in zijn stoutste dromen kan besteden. Feyenoord hield het tot dusver bescheiden, met de komst van Bryan Linssen en Mark Diemers. Wel zo netjes overigens, na de miljoenen staatssteun voor de betaaldvoetbalclubs, maar zij zijn waarschijnlijk geen spelers waarmee je het kampioenschap koopt.
Daarnaast is het nog maar de vraag of sterkhouders Steven Berghuis en Marcos Senesi blijven. Zeker het vertrek van de eerste zou een regelrechte ramp zijn en dodelijk zijn voor de ambities die Feyenoord nu heeft. Feyenoord is dus de underdog, die heus kan verrassen en het geluk heeft dat het niet hoefde door te selecteren, maar veel supporters zijn nu blind door de liefde. Kampioenskandidaat nummer één zijn we simpelweg niet. Zelfs AZ zou volgens velen buiten Rotterdam maar kans maken.
En terwijl we vooruitblikken op komend seizoen, is het te hopen dat corona niet opnieuw roet in het eten gooit, nu in delen van Europa het virus weer de kop opsteekt.
Enfin.
We hebben nog geen goal gescoord, maar er is al genoeg om over te praten. En hoe nuchter ik ook probeer te zijn, ook bij mij kriebelen het weer als vanouds.
Peter
Lees meer over
