Daar was hij dan, de wedstrijd die alle supporters van Feyenoord het liefst op papier af doen. De afgelopen 15 jaar komen we al zonder drie punten terug uit Amsterdam. Zo ook deze editie, tegen beter weten in schijnt er toch altijd hoop te zijn. Al zullen sommige supporters vooral de hoop hebben gehad dat het Jaap Stam zijn laatste wedstrijd zou zijn. Ik was eigenlijk zelfs nog van plan om de hele wedstrijd over te slaan, maar uit een soort ultieme vorm van zelfkastijding heb ik de afgang bekeken. Waar eerst nog een vlaag van woede heerste, volgde al snel de berusting en uiteindelijk medelijden. Om zeven uur heb ik zelfs nog met het hemeltergende commentaar van Frank Snoeks de volle 18 minuten uitgezeten. Murw geslagen, zo voelt het. En dan mogen we die Amsterdammers nog bedanken dat ze het bij vier hebben gelaten.
Het voelt alsof we pak hem beet tien jaar terug zijn gesmeten in de tijd. Per toeval kwam ik van de week een Volkskrant artikel tegen van 15 februari 2009. De titel? “Voetbalklassieker roept medelijden op.” Ik zou zeggen lees het artikel, de overeenkomsten zijn schokkend. Het enige wat nog schokkender is dan de overeenkomsten met dit Feyenoord van tien jaar geleden, is het verschil met tien jaar geleden. Tijdens deze wedstrijd stonden er namelijk met Fer, Wijnaldum, Leerdam en Biseswar vier spelers in de basis die recentelijk uit de eigen jeugdopleiding waren doorgestroomd, zondag niet één. Deze jongens waren de lichtpunten waar Feyenoord zich nog enigszins aan vast kon klampen.
Waar zijn deze lichtpunten nu? De ooit zo bruisende levensader lijkt, kijkend naar de opstelling van zondag, leeg gebloed. Niets is echter minder waar. Bijlow, Kökcü, Burger, Summerville, Azarkan, Geertruida, Malacia, El Bouchataoui, Hendriks en Bannis behoren allemaal tot de beste talenten van hun leeftijdsklasse. Ze worden niet voor niets doorgaans allemaal opgeroepen voor de vertegenwoordigende jeugdelftallen. Van deze jongens mag je niet verwachten dat ze het hele elftal dragen en je kunt ze misschien niet allemaal tegelijk opstellen, maar ze zijn wél de toekomst van dit Feyenoord. En ze moeten op deze cruciale leeftijd wedstrijden te spelen, anders zullen ze nooit goed genoeg worden. Dat hebben we inmiddels wel ervaren met ‘supertalenten’ als Anass Achahbar, Dylan Vente, Jari Schuurman en Jordy Wehrmann. Die jongens zullen spijt hebben als haren op hun hoofd dat ze het niet aangepakt hebben zoals Mats Knoester, die op zijn twintigste ‘gewoon’ een vaste waarde is bij Heracles Almelo en na dit jaar ongetwijfeld een stap hogerop gaat maken.
Bij geen enkele weldenkende supporter zal het woord kampioenschap op zijn gekomen tijdens de voorbereiding. Wel zagen we in de oefenwedstrijden veel jeugdspelers aan het werk. Toen werd daar de verwachting door het parttime ad-interim bestuur geschept dat we zolang mogelijk mee moesten doen. Het aantrekken van Fer, Narsingh, Karsdorp, Kelly en Johnston moest daar aan bij dragen, arme Jaap. Zo lang mogelijk meedoen betrof in ons geval tot speelronde 2. Vanaf dat moment had de directie kunnen uitspreken dat er zo veel mogelijk jeugd zou worden ingepast. Zeker omdat belangrijke gemaakte spelers als Toornstra, Fer, Karsdorp, Narsingh en Jørgensen niet of amper belastbaar bleken. En misschien belangrijker nog, geen enkele waarde vertegenwoordigen. Maar het bestuur had andere plannen, met veel bombarie werd een verdediger van 7 miljoen binnengehaald. Nog meer valse verwachtingen.
Feyenoord moet per direct af stappen van de valse beloftes die het de supporters herhaaldelijk voorschotelt. Spreek uit dat we dit en misschien zelfs volgend seizoen gaan bouwen aan komende jaren, dus met zoveel mogelijk jeugd. Ga nou eindelijk eens werken aan die lange termijn en zorg dat de trainer daarvan doordrongen is. Dit seizoen is al lang en breed compleet verloren, maar het laat het dan, net als tien jaar geleden, in godsnaam het begin zijn van iets nieuws.
[i]Raymond[/i]
Lees meer over
