Het was 24 oktober 2010, net als bij rampen weet ik nog precies waar ik was, in dit geval huilend, op m’n kamer. Mijn grote liefde had me zojuist volledig in de steek gelaten. Een team met meerdere halve finalisten van een WK, met nota bene een latere Champions League winnaar binnen de lijnen, was net tot op het bot vernederd. In het Philips Stadion voltrok zich een gitzwarte bladzijde in de geschiedenis van de club. De captain van die dag was Leroy Fer en zal die wedstrijd het liefst zo diep mogelijk begraven. Eén van de slechtste seizoenen uit de geschiedenis van Feyenoord en slechts 9 jaar geleden. Maar het ergste was dat jaar nog wel het medelijden van andere supporters. Mario Been had met zijn team slechts 8 punten verzameld uit 9 wedstrijden. Stam heeft er nu 14 en over een week zal daar waarschijnlijk geen verandering in komen.
Het kost je bijna moeite om geen vergelijkingen met dat verschrikkelijke seizoen te trekken. De grootste overeenkomst tussen de twee teams is het gebrek aan winnaars. Er zit geen gif in de ploeg. Stiekem droomt Mario Been er bij Fox hardop van dat er eindelijk een trainer bij Feyenoord is die het misschien wel slechter gaat doen dan hij. Toch werd Been in zijn tijd weinig verweten. Feyenoord zat diep in de schuld en moest vertrouwen op de jeugd en de sprints van Jhon van Beukering. En dat deed het ook, bij de jeugd dan. Fer, De Vrij, Wijnaldum en Bruno Martins Indi speelden drieënhalf jaar later zelfs de halve finale van het WK. Wat me brengt bij het grootste verschil in de selectie van nu. Feyenoord maakte in dat seizoen veelvuldig gebruik van jeugdspelers. Liefst negen jeugdspelers kwamen dat seizoen in 17 of meer wedstrijden in actie. Er werd, al dan niet gedwongen, gebouwd aan de toekomst.
Koeman kreeg de ondankbare taak om na het vertrek van de grootste talenten: Castaignos, Wijnaldum en Fer een team te smeden. Alle analisten schreven Feyenoord ten dode op. De selectie was kwalitatief arm en minder dan voorgaand jaar. Enige verschil, Koeman kreeg John Guidetti tot zijn beschikking. Een jongen met een winnaarsmentaliteit. Een jongen die op karakter een hattrick scoorde, tegen Ajax. Later kwamen Pellè en Kuyt die mentaliteit in de Kuip door trekken met bekers en een kampioenschap tot gevolg.
Binnen de huidige selectie is er niemand met die kwaliteit, net als in 2010/2011. Captain Berghuis gedraagt zich als een verwende kleuter en krijgt net als een radeloze Stam geen vuur in z’n ploeg. Fer sjokt over het middenveld om weer het volgende nutteloze duel aan te gaan rond de middellijn. Karsdorp is overal en nergens bezig om zich druk te maken, behalve op zijn positie. Haps is energiek, maar lijkt 90% van de tijd geen idee te hebben wat hij aan het doen is. Jørgensen heb ik welgeteld één keer druk zien zetten op de opbouw van Heracles en lijkt het allemaal niets te boeien. Dit zouden je dragende spelers moeten zijn, zogenaamd ervaren jongens, maar het zijn allemaal geen winnaars.
Ondertussen lijkt bij Feyenoord niemand aan de wedstrijd tegen Ajax te willen denken. Ik heb het dekentje waar ik mezelf onder ga verstoppen ook al klaargelegd. Zeker met de parellellen van het seizoen 2010/2011 in het achterhoofd. Die angst voor de wedstrijd is exemplarisch voor een team zonder de juiste mentaliteit. Vermeer, die een slap rollertje door het midden tot onhoudbaar schot promoveerde, leek zelfs haast te schrikken toen het in zijn interview over de wedstrijd van 27 oktober ging. Karsdorp zag het programma en voorspelde een lang seizoen. En tenzij Frank Arnesen de nieuwe Ronaldo in de komende winterstop scout denk ik dat Karsdorp volkomen gelijk gaat krijgen.
Zolang er geen winnaars in dit elftal opstaan, kan Feyenoord van ieder team verliezen. Dat is niet iets wat je Jaap Stam kunt verwijten, die moet het doen met het materiaal wat hij heeft gekregen. Dus bij deze mijn oproep aan de selectie, willen de winnaars opstaan en ons een afgang in Amsterdam (en op de maandagochtend) besparen.
Raymond
Lees meer over
