Want eerlijk is eerlijk: sprankelend is het niet altijd geweest. Feyenoord haalt nog niet het vuurwerk van onder onze kale leider, maar staat ondertussen wél met de hoogste ondergrens van de Eredivisie fier bovenaan. Gezien de vele wisselingen in de basiself een bijzondere prestatie. Lastige tegenstanders worden zonder veel omhaal over de knie gelegd, bijna vanzelfsprekend. En dat is misschien wel de grootste verdienste van deze ploeg: de vanzelfsprekendheid van resultaat. Tenminste als we de uitglijder in de Europa League buiten beschouwing laten.
Zeven wedstrijden gespeeld. Nog altijd ongeslagen. Zes punten meer dan in exact dezelfde reeks vorig seizoen. FC Groningen Feyenoord 2-2, AZ Feyenoord 0-1, Feyenoord Fortuna 1-1, Sparta Feyenoord 1-1, alleen de wedstrijden tegen NAC en Heerenveen kende dezelfde puntendeling. Promovendus Excelsior werd ook opgerold waar vorig jaar tegen Willem II werd gelijk gespeeld. Ofwel, het Feyenoord van Robin van Persie heeft al zes punten meer dan in vorig seizoen en dat is best indrukwekkend.
Dat Van Persie dus gelijk had toen hij zijn meerjarenplan aankondigde, lijkt zich steeds meer te vormen. Hij vroeg om geduld, om vertrouwen in structuur, en zie daar: een elftal dat in nationaal verband nauwelijks meer uit de bocht vliegt. Feyenoord is geen ploeg die piekt en daarna weer instort. Nee, het is een machine die draait, ook al piept en kraakt er af en toe nog een radertje.
Kijk naar Ueda. Vorig seizoen nog afgeserveerd, nu met zes goals in zeven wedstrijden een spits die eindelijk oogt als de afmaker die ons beloofd werd. Hij is de motor die Van Persie’s woorden kracht bijzet: dat ontwikkeling tijd kost, maar kwaliteit altijd boven komt drijven. Watanabe, Ahmedhodzic en Valente zijn dan weer het tegenovergestelde en lijken er direct te staan.
En toch. Wie goed kijkt, ziet de marges waarin het mis had kunnen gaan. Een slordige tackle van een jeugdspeler kost je de overwinning tegen AZ. Een moment van onoplettendheid achterin tegen Braga een onnodige nederlaag. Een bal die via de binnenkant paal nét wel of niet binnenvalt. Het is een dunne lijn waarop Feyenoord balanceert. Alleen met een beetje minder pech, of iets meer lef, had deze ploeg zelfs zonder puntverlies de koppositie kunnen bezetten en resultaat geboekt in Europa.
Dat maakt dit Feyenoord zo interessant maar ook verrot lastig te analyseren. Feyenoord straalt zekerheid uit, maar die zekerheid rust op de fragiele kunst van concentratie. Van Persie weet dat als geen ander. Hij speelt dit seizoen exact zoals hij zelf ooit speelde: alles of niets, met een instinct dat hem zegt dat zijn ploeg meer kan dan de buitenwereld denkt. Al zullen veel supporters ook het gevoel hebben dat ze het beste Feyenoord nog steeds niet gezien hebben.
Maar voorlopig heeft de winnende trainer gelijk. Feyenoord wint zonder te fonkelen, groeit zonder terug te vallen en staat bovenaan terwijl men in Amsterdam en Eindhoven alweer naar excuses zoekt. Daar mogen we best even van genieten, maar: de scheidslijn lijkt flinterdun.
Raymond
Lees meer over
