Je ziet het aan hoe hij met zijn selectie omgaat. Zerrouki die niet honderd procent scherp is? Meteen onderwerp van discussie. Hartman die zijn toekomst elders ziet? Voor Van Persie geen gesprek, maar een breuklijn. Milambo, Timber, wie twijfelt, valt uit de gratie. Hij wil bouwen aan een meerjarenplan en wie daarbij niet met hart en ziel aanwezig is, kan beter elders zijn heil zoeken.
Robin van Persie is en blijft een romanticus. Niet eentje die met kaarsjes en vioolmuziek zijn spelers verleidt, maar een romanticus in de zin van zijn verliefdheid op het pure voetbal. Volledige overgave of je hoeft niet mee te doen. Zo speelde hij zelf zijn carrière, en zo traint hij nu Feyenoord.
Geen woorden maar daden
Dat klinkt hard, maar het is ook wel een beetje typisch Feyenoord. In De Kuip is nooit ruimte voor half werk. Geen woorden maar daden, dat credo heeft Van Persie ondanks zijn praatjes altijd in zijn genen gedragen. Hij leefde als speler op intuïtie, op dat ongrijpbare gevoel dat hem een halve seconde sneller deed reageren dan de rest van het veld. Maar precies dat gevoel maakt het nu ingewikkeld. Als trainer moet je uitleggen wat je van spelers verwacht. En gevoel laat zich niet altijd in woorden gieten. Dus lijkt hij tegenover sommigen naar binnen te keren. Waar hij zelf helderheid ervaart, blijft voor zijn spelers soms alleen mist over.
Maken of breken
Het kan hem groot maken. Want stel je een Feyenoord voor waarin alleen spelers overblijven die zijn passie en toewijding delen. Een selectie die niet speelt omdat het contract dat voorschrijft, maar omdat ze (net als Van Persie) leven voor de bal. Dat kan een elftal opleveren dat door muren gaat, titels wint en supporters de borst doet zwellen van trots.
Maar het kan hem ook breken. Want de voetballerij van nu draait niet alleen om hartstocht. Het draait óók om tactisch inzicht, spelers begeleiden, om jonge gasten die een zetje nodig hebben, om uitleg en geduld. Feyenoord heeft in de geschiedenis vaker trainers gezien die alles of niets brachten. Denk aan Happel: legendarisch door zijn onwrikbare visie, maar meedogenloos voor wie niet mee kon. Het verschil is dat Happel die hardheid kon koppelen aan eenvoud. Van Persie lijkt soms te veel opgesloten in zijn eigen gevoel en dat laat zich niet vertalen naar een hele groep.
Het mooie én het gevaarlijke aan Van Persie: hij coacht alsof hij zelf nog steeds op het veld staat. En hij is nog steeds degene die niet mag missen. De eigenschap die Van Persie tot een toptrainer kan maken, kan hem net zo goed de das omdoen. Alles of niets. Iconisch succes of een pijnlijk gemiste kans.
De vraag die resteert: leert hij zijn gevoel te vertalen naar een hele selectie?
Raymond
Lees meer over
-small.webp)
