Zeker de laatste week voorafgaand aan de wedstrijd tegen Excelsior werden we dagelijks doodgegooid met kampioensitems en felicitaties. Zelfs zo erg dat je aan je eigen boeren(Feyenoord)verstand ging twijfelen en dacht; 'Gaan we dan echt zo makkelijk kampioen worden?' Op zulke momenten is daar gelukkig altijd weer ons cluppie om je met beide benen op de grond te zetten. Want natuurlijk gaat het er niets makkelijk bij Feyenoord, stel je voor!
Op zaterdag werd er een schitterend doek uitgerold midden in de stad. Kippenvel toen ik de beelden zag en de kampioenspanning van de afgelopen week was even weg. Zaterdagnacht lag ik vervolgens tot 5 uur s'ochtends wakker. Een raar gevoel van zenuwen en opwinding, slapen ho maar.
Zondagochtend is het al vroeg druk in de stad. Overal Feyenoordshirts, partybussen voor een openstaande brug en hordes mensen op straat. Een biertje, een fakkel en op naar Woudestein. Duizenden mensen wachten daar in een jolige stemming op de spelersbus. De ontvangst van de spelers was weergaloos, fakkels en liederen uit volle borst. De gedachte 'maar straks gaat het mis' die mij de hele nacht had wakkergehouden, was weg. Dit kon niet meer misgaan.
Een paar uur later zit ik met een echt biertje in een verslagen Kuip, het voelt als een gifbeker. Verslagenheid maakt zich meester van het Legioen. Het doet mij denken aan die verloren bekerfinale tegen Utrecht met 1-4, aan die verloren dubbele bekerfinale tegen de aartsvijand, aan Stuttgart thuis 0-3, aan Nac in de play-offs 0-4. Ja lijden kunnen we wel op Zuid, want dit lijstje is nog maar het topje van de ijsberg. We hebben de bodem van de put zo vaak gezien dat het tijd wordt om dat klereding te dempen. Feyenoord, we leiden nog steeds en lijden hebben we al genoeg gedaan. Win dat potje tegen Heracles, kan me geen reet schelen hoe! Ik wil mijn nachtrust terug.
Remi
