Het voelde bijna als een zomeravond, gisteravond tegen PEC. Jas open, gezicht in de zon, nieuwe herbruikbare plastic beker bier in de hand. Lekker los sfeertje in de Kuip. En op het veld had het ook veel weg van zomeravondvoetbal.
Op de dag dat ze in Eindhoven hun kampioensfeestje vierden, kan ik me voorstellen dat de motivatie bij de nummer 2 ver te zoeken was. Maar die motivatie bij PEC bleek ook ver te zoeken, zij speelden ten slotte nergens meer om. Feyenoord ‘deed wat het moest doen’ en won gewoon weer overtuigend en zonder tegengoal. Zoals het zo vaak deed onder Slot.
Hoe anders was het 3 jaar geleden, toen we onder Dick Advocaat snakten naar het einde van de competitie. Met slechts 59 punten op een 5e plaats. Dankzij de play-offs nog wel Europees voetbal veiliggesteld. En dat bleek achteraf maar goed ook: een jaar later stonden we onder de nieuwe trainer Arne Slot in een Europese finale. We waren weer olifant in plaats van muis.
Trainers en spelers zijn slechts passanten is een veelgehoorde term. Maar dit gaat een zware dobber worden hoor. Deze trainer heeft wel meteen de hele speelwijze omgegooid en Feyenoord binnen een jaar weer smoel gegeven. Weinig trainers moesten iedere zomer weer opnieuw beginnen na een leegloop van bepalende spelers. Weinig trainers wisten er dan toch nog een uitstekend seizoen van te maken. En nog minder trainers namen afscheid met een landstitel en een beker. Of met een hele Kuip die hem luid toezingend uitzwaait. Arne, bedankt! Ik ga je missen. Die Premier League is je gegund.
Van Szymanski tot Senesi. Van Sinisterra tot Aursnes en van Kökçü tot Berghuis: allemaal bleken ze de afgelopen 3 jaar vervangbaar. Vooral dankzij Slot en de technische staf. Laten we hopen dat er achter de schermen goed is nagedacht over een nieuwe trainer. Voorlopig vind ik het nog angstvallig stil. Geen nieuws is goed nieuws, zullen we maar zeggen.
Wouter
