‘De week van de waarheid’. Zo werd afgelopen week bestempeld door de media. Als supporter voelde je ook dat deze week je seizoen zou kunnen maken of breken. Ik wist niet zo goed hoe ik naar deze week toe moest leven, wat ik kon verwachten. Ik zat dan ook klem tussen twee adagiums, namelijk het aloude ‘Feyenoord-supporter ben je niet voor je lol’ en ‘In Slot we trust’. Ik kon niet kiezen in welke van de twee spreuken ik meer vertrouwen had, dus had vooral vertrouwen in de almachtige Kuip. Niets bleek minder waar..
Dinsdagavond zou het gaan gebeuren, ‘de kraker’. Het beste spel hebben ‘we’ uit in Madrid laten zien, dus thuis in de eigen voetbaltempel lagen er alle kansen op overwintering in de Champions League. Lange rijen voor de ingang, hardcore-vibes die je tegemoet komen, een lasershow en vuurwerk buiten het stadion. Later bleek dat laatste een voorbode te zijn.. De eerste minuten begonnen furieus, aangejaagd door een heel stadion gaf Feyenoord gas. Maar na de eerste omschakeling sloeg de schrik al om het hart. Van boven kon ik goed zien hoe Atletico Madrid met drie keer tikken en fantastisch positiespel opeens voor Bijlow stond. Je zag het gebeuren en je voelde het gebeuren, de kolkende Kuip werd een kabbelende Kom. En toen Lutsharel Geertruida, in een ongelukkige miscommunicatie met keeper Bijlow, de bal in eigen doel werkte.. viel het geloof weg. Het leek wel alsof niemand in De Kuip er nog op durfde te vertrouwen dat Feyenoord dit om zou draaien. Een tweede goal van Atletico zorgde voor nog meer oorverdovende stilte in het immer bruisende stadion. Ik miste ‘Het Europese avondje’, waar was het ‘Feyenoord thuis, gekkenhuis’? Alleen na de goal van Mats Wieffer (in minuut zevenenzeventig) leek iedereen weer even te geloven in een prestatie van formaat in de slotminuten, waar de ploeg de afgelopen twee seizoenen zo om bekend stond. Dit werd ruw platgeslagen door de knullige eigen goal van Santiago Gimenez na een nog knulligere overtreding van Leo Sauer. 1-3 en het voelde alsof ‘we’ nooit de bovenliggende partij waren, niet op het veld en niet in het stadion.
Gister tegen PSV voelde ik diezelfde spanning. Toegegeven, een wedstrijd om kwart over 12 helpt niet mee, maar er was een klein zonnetje en de kou kan ook zorgen voor verbroedering. ‘Vandaag wordt anders!’ Ik voelde het en sprak het ook uit tegen mijn kameraad naast me. De Kuip stond achter de ploeg, meteen vanaf de aftrap. Feyenoord begon daadkrachtig, zette goed druk en het ‘heujheujheuj’ van de supporters ondersteunde dit. Mooi op tijd werd ‘Komen wij uit Rotterdam?’ ingezet, waarbij ik instemmend knikkend mijn kameraad aankeek: ‘Vandaag is anders!’ Maar op een kwart van de wedstrijd weerspiegelde De Kuip misschien wel de gedachtes van de spelers.. ‘We’ kwamen er niet aan te pas. Na de zoveelste slordige inspeelpass, of dom balverlies, verstomde het gezang en maakte dat plaats voor een aanhoudend geroezemoes. De spanning was om te snijden en die spanning leek eenieder in het stadion te verlammen. Opvallend was ook dat spelers als Mats Wieffer en Quinten Timber pogingen deden om het publiek te verleiden en op te jutten om nog meer achter de spelers te gaan staan. Zoals het publiek een oproep deed richting de spelers om nog meer voor ‘hun Legioen’ te gaan spelen. Richting het einde van de eerste helft laaide het geluid dan ook weer op, misschien kwam de rust wel te vroeg voor Feyenoord. Met het inbrengen van Minteh even na rust kwam er nieuw elan op het veld maar ook op de tribune. Tot aan de vierenzestigste minuut… één seconde volledige stilte voordat het uitvak zich kon laten horen voor de 0-1. Het geloof druppelde weg, voor de tweede keer in een week, met een 0-2 als gevolg. Een uiterst aanvallend wisselende Arne Slot zorgde, samen met een goal van Santiago Gimenez, voor een opleving in de laatste tien minuten. Tien minuten zoals ik ze jarenlang hele wedstrijden heb gezien en heb meegemaakt. Het mocht niet baten, ik zag zelfs mensen voor het eind van de wedstrijd het stadion verlaten.. ‘de week van de waarheid’ werd ‘de week van de desillusie’. Sterker nog.. we delen allemaal mee in de malaise, ik ben mijn geloof een beetje kwijt. Geloof in dit Feyenoord en de onneembare vesting die De Kuip al jaren is.
Dus ook ik doe een oproep, aan mezelf, aan supporters, spelers, staf en iedereen die het maar horen wil! In Slot we trust! Feyenoord thuis, gekkenhuis! No Luts, no glory! Niets is sterker dan dat ene woord! We blijven nu gaan! Sterker door strijd! Geen woorden, maar daden! Allemaal oneliners die pas weer zin hebben, als we er zelf in geloven (en anders doen we maar een beetje alsof, doen ze bij andere clubs al jaren). We moeten achter onze mannen blijven staan, geen tijd voor verdeeldheid. We hebben door de jaren heen vaak genoeg gezien dat Feyenoord de gave heeft om altijd terug te knokken en niemand ons weg kan zetten. De afgelopen week vergeten, donderdag wordt anders, een nieuwe week van de waarheid biedt zich aan..
Gerben
