De wedstrijd tegen Emmen kabbelde gisterenmiddag een beetje voort en de klok tikte in ons nadeel. Totdat Berghuis tot twee keer toe zijn enorme klasse etaleerden. En er in zijn kielzog een 17-jarig talentje opstond.
Eerlijk is eerlijk en hulde daarvoor aan Gio; het getuigt van lef om twee ervaren middenvelders te laten zitten en een onervaren exponent uit de jeugdopleiding na 43 minuten de kunstgrasweide in te sturen. Maar dat die jongen kan voetballen is, na gisteren, ook voor de buitenwereld duidelijk.
Bij verschillende voetbalpraatprogramma's lullen ze spelers uit een bepaalde regio die drie keer achter elkaar een bal naar dezelfde kleur schieten, het Nederlands elftal in. Kokcü liet in 47 minuten zien waar onze club voor staat; geen woorden, maar daden.
In de week dat de interesse van Besiktas aanwakkerde, overigens ontkracht door zijn vader, reageerde Kokcü met zijn voeten. Er zijn spelers bij Feyenoord, die in het heilige shirt spelen alsof ze een hunebed op de rug dragen. Maar deze nummer 10 niet, zelfs niet in Drenthe. Speels, frivool, maar ook zakelijk als het moet. Nou ben ik lang genoeg supporter van Feyenoord om te weten dat één zwaluw nog geen zomer maakt. Maar er is wel een heel helder licht aan het einde van de Feyenoordtunnel en het zijn niet de weer werkende lichtmasten. Het is de hoop op een groot talent dat weer eens doorbreekt en ons bij de hand kan nemen. Want roepen wij niet al vijf jaar om een creatieve tien?! Scouten kunnen we niet, dus alsjeblieft zei Varkenoord; een mooi Sinterklaascadeau. Kijk maar wat je er mee doet! En Gio pakte het keurig uit.
Remi
