Twee Feyenoorders hadden de afgelopen week reden om feest te vieren: Karim El Ahmadi en Sofyan Amrabat. Die laatstgenoemde heeft zich vlak voor het binnenhalen van een WK-ticket aangesloten bij de Marokkaanse selectie.
De, inmiddels, Marokkaanse international zal er zo zijn redenen voor hebben om dat te doen. Wat die reden ook is, ik vind hem in z’n recht staan. Iedereen heeft namelijk de keuze om zijn of haar eigen weg te kiezen en te beslissen wat goed voor hem is. Dat schreef ik al in een eerdere blog.
Opvallend is dat zowel Ziyech als Amrabat voor Marokko kiezen op het moment dat hen het gevoel wordt gegeven dat Oranje niet veel energie steekt in het overhalen van de spelers. Ze worden bijvoorbeeld niet geselecteerd op het moment dat de beslissing genomen moet worden. Dan is de keuze snel gemaakt, als dat een rol heeft gespeeld. Maar ook dat WK-ticket zal geprikkeld hebben. Geef hem eens ongelijk.
Wat mij opvalt is dat zijn keuze tot bakken kritiek heeft geleid bij veel voetbalsupporters. Meningen geven doen we allemaal, maar Amrabat negatief benaderen absoluut niet. Het gaat te ver om te bepalen waar iemands geluk ligt, laat staan om te beweren dat hij een verrader is. Dat laatste las ik ook de afgelopen week nog terug bij sommige mensen op social media.
Maar diezelfde mensen zien dat de Feyenoorder de afgelopen wedstrijden niet erg op dreef was voor zijn club. Dan uiten ze ook kritiek op zijn functioneren en dat hij geen basisplaats verdiend, terwijl dit in het begin van het seizoen toch anders was. Het zijn twee dingen apart.
Hopelijk keert de rust rondom hem weer snel terug. Er zijn immers belangrijkere zaken. En dat is Feyenoord! Aankomend weekend moeten de Rotterdammers een weg omhoog inzetten, na een reeks tegenvallende resultaten. Hopelijk is er dan ook weer reden tot juichen.
Oscar van Bekkum
