Wat dat betreft ken ik wedstrijden met meer tragedie en glorie dan de 6-1 in Camp Nou afgelopen woensdag. Neem nou de comeback van Feyenoord tegen Zorya Lugansk in de voorrondes van de UEFA cup bijvoorbeeld. Geen scheidsrechter die penalty uitdeelt alsof het snoepjes zijn, maar puur op eigen kracht.
Toch is het beeld dat Feyenoord zichzelf heeft aangemeten de afgelopen twintig jaar verder weinig heroïsch. Als de vergelijking met Calimero valt moet ik als Feyenoordsupporter regelmatig de pas op de plaats maken en degene die het aanhaalt gelijk geven..”Ik ben klein en ik ben zielig”, of in het geval van Feyenoord een veel gebruikte: “wij zijn Feyenoord en iedereen is tegen ons.” So what!
Afgelopen week was het weer raak, na de offday op het hockeyveld van het Kasteel was de noordelijke helft van Rotterdam in z’n nopjes en stond de vermeende elleboogstoot van Vilhena een week lang op de homepagina van de NOS. Ik geef de Feyenoord supporters die de nederlaag, de berichtgeving en de handelingen van de KNVB als nou niet heel erg sympathiek bestempelen dan ook groot gelijk. In plaats van Feyenoord in bescherming te nemen voor de schandalige staat van het kunstgras waardoor meerdere spelers geblesseerd zijn geraakt was het een kreeg de nederlaag tegen Sparta een nog bitter einde, in de vorm van een heksenjacht op Tonny Vilhena.
Dat zijn tegenstander nog verklaarde het geen overtreding te vinden en de overbodige aandacht van de media zou het KNVB sieren als ze Feyenoord in bescherming hadden genomen. Wie immers succesvol is zal dat voelen, iets met hoge bomen en veel wind en het maaiveld en je kop er bovenuit steken. Het maakte mij dan ook oprecht trots dat Feyenoord niet schikte met de schorsing van Vilhena. De gretigheid om ook de kleine gevechten aan te gaan en te winnen, ik hou daar wel van. Je wordt geen kampioen met de fair-play prijs en dan nog, sinds wanneer is het braafste jongetje van de klas de inspiratie voor een heldenverhaal? Juist..
In dat kader wordt het hoognodig tijd dat Feyenoord het Calimero eierdopje van zichzelf af weet te gooien en zichzelf een nieuwe rol aanmeet, Pietje Bell of zo. Want er is een verschil tussen branieschoppers en misplaatste arrogantie, dat laatste hebben we niet nodig maar op dit moment in deze fase van de competitie zou ik graag wat meer Pietje Bell willen zien. Op de tribunes en op het veld.
Door sommigen wordt dit als onnodig en af en toe als gemeen bestempeld maar wat heb ik toch weer genoten van de geniepigheid van koning Karim gisteren. Wat dat betreft was het inleveren van de bal voorafgaand aan de 5-2 van Toornstra (die overigens gewoon weer een prima wedstrijd speelde op dit moment na) exemplarisch. Dat zou El Ahmadi niet overkomen, een tikje hier, een duwtje daar en als de bal terugkaatst van de boarding hem er even geniepig overheen wippen. Alles om de tegenstander uit z'n spel te brengen en te laten zien dat er in De Kuip niks te halen valt.
Wat dat betreft was die gretigheid er wel gisteren, maar redenen genoeg om daar scherp op te blijven. Van Bronckhorst was tevreden en ging er vanuit dat vorige week een incident was. Prima die rust en het vertrouwen, toch mis ik in z'n uitspraken dan wel die gretigheid die aantoont dat het volgende week in Heerenveen zonder de 12e man toch ook echt opnieuw vanaf minuut 1 te zien moet zijn. Gio kennende hoop dat dit stiekem intern wel gedeeld wordt.
Het is die gretigheid die de beslissing wel eens zou kunnen gaan brengen in de kampioensstrijd. Want wie is de KNVB dan? Wie is die tegenstander dan? Prima als iedereen tegen je is, gebruik het als doping om altijd tot het uiterste te gaan en enkel en alleen op je eigen kwaliteiten te vertrouwen. So what als iedereen tegen je is, laat het de doping zijn voor misschien wel het mooiste seizoen van de afgelopen twintig jaar.
